Vanaf 1930 hielp Alan als tiener zijn vader met veldopnamen voor de Library of Congres. Met een draagbare celluloid en aluminium recorder van honderden kilo's achterin hun Fordje, struinden ze het Amerikaanse platteland af. Als eersten legden ze, in een Texaanse gevangenis, de songs van Lead Belly vast (o.a. 'Goodnight Irene', 'Midnight Special'), in Kentucky de oerversie van 'House of the Rising Sun'. Eenmaal op zichzelf ontdekte Alan in 1942 bluesman Muddy Waters op een plantage in de Mississippi Delta. In de jaren veertig had Lomax een eigen uitgezonden radioshow, waarvoor hij putte uit zijn groeiende geluidsarchief.

Het programma betekende de start van vele carrières, waaronder die van Woody Guthrie en Pete Seeger. Op hun beurt legden zij de basis voor de sixties folkbeweging met Bob Dylan en The Byrds.

In de jaren vijftig trok Alan door Europa om de verdwijnende plattelandsmuziek van Engeland, Ierland, Italië en Spanje vast te leggen. Begin jaren zestig deed hij hetzelfde voor de Caraïben. Later ontwikkelde Lomax met 'The global jukebox' een interactieve database, waarmee hij de nauwe relatie probeerde aan te tonen tussen verschillende muziekculturen.

Voor Brian Eno was Alan Lomax 'één van de centrale figuren van de twintigste eeuw. Zonder hem was er waarschijnlijk geen bluesexplosie geweest, maar ook geen r&b-beweging, geen Beatles, geen Stones en geen Velvet Underground'.

Lomax liet 4000 banden na waarvan 150 cd's zijn uitgebracht.